Hong Kong’daki ‘Kafes Evler’, Eşitsizliklerini Keskin Bir Hatırlatma

A Eski borular ve duvarları kaplayan teller tarafından korunan uzun, kıvrımlı koridor, her iki yanda yığılmış 10 hücreyi ayırıyor. Sakinleri -boğucu sıcağın ortasında yüzleri beyaz maskelerle kaplı- elektrikli fanlar, sızdıran lavabolar ve meyve dilimleri ile noktalanmış neon aydınlatmalı insan kaleminde mutfak eşyaları, giysiler ve diğer sıradan kişisel eşyalarla ayrılmış küçük, ayrılmış alanlara sıkıştırılır. dışarıdaki arka sokağın korkunç manzarasını sunan engellenmiş pencereler. Burada yirmi küsur insan bir tuvaleti paylaşıyor – yan komşunun birkaç kişinin kiralarının üç katını ödediği bir ayrıcalık, sadece kendi tuvaletlerini paylaşmak zorunda oldukları diğer kullanıcıların sayısını yarıya indirmek için.

Burası, yüksek emlak fiyatlarıyla tanınan Hong Kong’un en yoksul ama aynı zamanda en hızlı soylulaşan bölgelerinden biri olan Sham Shui Po’daki harap bir binanın asma katına sıkışmış 400 metrekarelik bir dairenin içi. aşırı servet eşitsizliği, başıboş kapitalizm ve daha yakın zamanda, Çin’in 1997’de bölgeyi 150 yıldan fazla yöneten İngilizlerden geri aldığı bölge üzerinde daha da sıkı bir kontrolle karşılaşan Pekin karşıtı protestolar. Şehir, devrin 25. yılını kutlarken ve kendisini ABD ile Çin arasındaki küresel güç mücadelesinin merkezinde bulurken, şehrin sivil ve siyasi tartışma ve katılım için daralan alanı konusunda yeni endişeler gündeme geldi. Eski bir soruna karşı küresel çapta çok daha az öfke var: onun katı eşitsizliği. Sham Shui Po’daki gibi sözde “kafes evler”, bunun en göze çarpan tezahürüdür.

Kabaca beş Hong Kongludan biri yoksulluk sınırının altında yaşıyordu ve devlet refahı için indirim yapıyordu. Refah desteği ile resmi rakam, hala yarım milyondan fazla insan olan %8 civarında tutuluyor. 220.000’den fazla insan, “bölünmüş dairelerde” yaşıyor; bu, şehrin yoksul, ezilmiş, engelli ve ihmal edilmiş kişilerin geceleri tıkılıp kaldığı 4’e 4 x 6 ft’lik alanlar için zarif bir örtmece. Gözden ırak olan gönülden de ırak olur.

13 Haziran 2017’de Hong Kong’da bir binanın içinde bulunan alt bölümlere ayrılmış bir konut biriminde oturan kişi.

Getty aracılığıyla Paul Yeung/Bloomberg

Yine de, bu kiracıların çoğu gün içinde hiçbir şekilde görünmez değildir. Aslında, şehrin sokaklarını ve kanalizasyonlarını temizliyorlar, mallarını yüklüyorlar ve boşaltıyorlar, metro boyunca uzanan binlerce restoranda müşteri bekliyorlar ve mağaza tezgahları ve ofisleri çalıştırıyorlar. Asya’nın finans merkezini ayakta tutan, ancak maaşları o kadar düşük ki, düzgün büyüklükteki apartmanları satın almak şöyle dursun kiralayamazlar. Sığındıkları ilkel barınak için ayda 700 dolar değil, genç yetişkinlerin yarısından fazlasının ortalama ücretten daha az kazandığı ve bir ailenin kamuya tahsis edilmesinin ortalama altı yıl sürdüğü bir şehirde. barınmak, haysiyetle yaşamak -ya da onun bir benzeri- ucuza gelmiyor.

Şehrin daha ayrıcalıklı vatandaşlarının bazılarının bilinçaltında, kafes evlerin – ve sakinlerinin – temelde farklı bir Hong Kong’a ait olduğu, hem yabancı hem de var olmayan bir anlayış yatar. Haber döngüsü şehrin daha gösterişli ve heyecan verici anlatılarını arzularken, uzak durulması ve eşit oranda acınması gereken bir şey: ister Çin için finansal ve ticari bir geçit statüsü, isterse jeopolitik bir fay hattı olarak süregelen sembolizmi olsun. iki rakip ideoloji arasında Hong Kong’un aşırılıklarından uzun süredir yararlanan birçok kişinin gözünde radikal yoksulluk, oldu bitti. Gündüzleri çok çalışıp geceleri ayakkabı kutularında uyuyanlar için olduğu gibi.

Olmamalı.

Hong Kong’da bir konut krizi var – başlı başına arz kıtlığından değil, konut eksikliğinden kaynaklanan bir kriz. uygun fiyatlı konut. Ortalama brüt hane geliri elde eden birinin – hiçbir harcama yapmadan – ortalama fiyatlı bir daireyi karşılayabilmesi 23,2 yıl alacaktır. Sonuçlar vahim: Çocuklukları boğucu mekansızlıkla geçen, sosyal hareketlilik için çok az veya hiç umut göremeyecek şekilde yetiştirilen gençler; Yetersiz sosyal yardımlarla yaşayan emeklilerin tek başına ölmesi, devam eden pandemi ve kafeste yaşayanlara tıbbi destek eksikliği ile birleşen bir sorun. Bu yıl iki ayımı, pandeminin ölümcül beşinci dalgası altında ilk toplu karantinaların vurduğu Tsuen Wan ve Kwai Chung’daki kafes evlerdeki kiracılar için acil durum fonu ve tıbbi malzeme toplamak için harcadım. Sakinlerin aldığı sosyal destek en iyi ihtimalle asgari düzeydeydi.

Devamını oku: Hong Kong Nasıl Çin’in En Büyük COVID-19 Sorunu Oldu?

Buraya nasıl geldik? Basit bir açıklama yok – ne krizi emlak piyasasının alt uçlarının satın alınabilirliği ile çok az ilgisi olan Çin anakarasından spekülatif yatırımcılara bağlayanlar; ne de her şey için “dizginsiz kapitalizm” peşinde koşanlar anlar. Hong Kong’un mevcut rahatsızlığını anlamak için tarihe dönmeliyiz.

1972’de İngiliz sömürge yönetimi, Hong Kong’u zaten oldukça kentleşmiş olan Hong Kong Adası ve Kowloon bölgelerinin ötesine genişletmeye çalıştı. Yeni Bölgeler -şehrin kuzeyinde uzanan geniş kırsal, düşük yoğunluklu araziler- gelişme için doğal bir yerdi. Yerli köylüleri mahkemeye çıkarmak isteyen yönetim, her yerli erkek köylünün bir ev inşa etmesi için devlet finansmanı ve arazi sağlanmasını garanti edecek Küçük Ev Politikasını uyguladı. Devir teslim sonrası Hong Kong hükümeti tarafından devralınan bu politika, yalnızca yerli olmayan sakinler için geliştirilebilir arazi arzını kısıtlamaya hizmet etti. 2017 yılında, şehrin giden CEO’su Carrie Lam, “soruna makul bir çözüm” çağrısında bulundu. Tüm tarafların çıkarlarını dengeleyen yeni bir yaşam tarzı, çağın gereğidir.

Konut birimleri, Hong Kong’un Quarry Bay bölgesindeki bir apartman kompleksinde birbirine sıkıca kümelendi.

Getty Images aracılığıyla Alex Ogle/AFP

Suç, şehrin diğer vatandaşları kadar parçası olan yerli köylülerde olmamalı. Bunun yerine, sorumluluk, çıkar çatışmalarını siyasi zeka yoluyla çözebilen ve çözmesi gerekenlerde kalmalıdır. 1970’lerin sonlarında Sir Haddon-Cave’in şehrin mali sekreteri olarak görev yaptığı dönemden bu yana, şehir yönetimi, mali değerlere rehberlik eden “olumlu müdahaleciliğe” büyük ölçüde bağlı kaldı.

Asgari vergileri ve sağlam yasal altyapısıyla desteklenen yabancı sermaye ve işletmeler için olağanüstü çekiciliğiyle, ardışık hükümetler, 1997 devrinden sonra bile, piyasa lehine proaktif sanayi politikası tasarlamaktan kaçındı. Politika, son on yılda doğrudan hükümet tarafından yapılan arazi satışlarından devlet gelirinin %10-20’sini oluşturmuştur.

Sorun yapısaldır ve belirli bürokratların veya yetkililerin kötülenmesi yoluyla bireyselleştirilmemelidir. Aslında, krizi yaratmak için mülk geliştiricileri ve kamu hizmetini suçlayarak Maniheist merceklere indirgenmemelidir. Suçlama oyunu, politik bir gündemi olanlar için uygun olabilir, ancak derinden kök salmış bir yoksulluktan umutsuzca bir merdivene ihtiyaç duyanların acılarını iyileştirmede çok az şey yapar.

Devamını oku: Bir Ülke, İki Sistem Hâlâ Hong Kong için En İyi Modeldir, Ama Fena Olarak Reforma İhtiyacı Vardır

Çok şey yapılabilir. Kiracıların nihayetinde ev sahibi olmalarını sağlamak amacıyla toplu konut arzını iyileştirmeyi amaçlayan uzun vadeli çözümler kapsamlı bir şekilde lanse edildi. Kısa ve orta vadede, kompakt ancak bakımlı, insancıl ve hijyenik geçici konutlar inşa etmek ve kira kontrollerini ve sübvansiyonları ikiye katlamak da yardımcı olacaktır. Son yıllarda hükümete duyulan güvenin ciddi bir şekilde sorgulandığı bir şehirde, yeterli personele sahip olmayan ancak son derece özverili topluluk örgütlerini ve derneklerini mali kaynak ve kaynaklarla güçlendirmek, kamu-özel sektör ortaklıklarını yeniden alevlendirebilir. Daha da önemlisi, kendilerini şehrin karanlık göbeğinde bulanlar için yapısal yoksulluktan kalıcı bir merdiven sağlamak üzere tasarlanmış sağlam bir eğitim ve iş güvenliği ağına ihtiyacımız var. Şehir, devir tesliminin 25. yıldönümünde yeni bir yönetime doğru bakarken, yoksullara yardım etmek için dönüştürücü eylemin zamanı hiç bu kadar olgun olmamıştı.

Hong Kong’da yerel atasözünden daha eski ve daha tatlı olan birkaç yalan vardır: “Uzun süre ve sıkı çalışırsan, kendi evinin sahibi olursun.” Aslında rüyaların konusu bu. COVID-19 salgını sırasında yürüdüğüm neon ışıklı, klostrofobik koridorlardaki o yüzleri düşünürken, Wilfred Owen’ın iki dizesini hatırladım. Dulcet ve Decorum Est: “Bütün düşlerimde, gözümün önünde çaresiz/Bana atlıyor, boğuluyor, boğuluyor, boğuluyor.”

Bize Ulaşın [email protected] adresinde.